مدح و مصیبت زین العابدین امام سجاد علیه‌السلام
در دل تاریك شب ها، باز می پیچد دعایت می تـراود ذكر حـق، از سینـۀ درد آشنایت هیچ نوری نیست، نوری نیست؛ اما تا می آیی ناگهان خورشید، سر برمیكشد ازجای پایت نقـطۀ عطف تـمام عـابدان معـنا گرفته در قنوت دست هایت، در شكوه ربنایت كربلا یعنی همان جایی كه بیمارش تو باشی می رسد از خیمه ها و از نیستان ها نوایت خلق در خواب خوش اند و زاهدان غرق تظاهر ! کی خبردارد كسی از سجده های بی ریایت؟ این جهان، دربار شام است و پُراز بی حرمتی ها می شود آیا دوبـاره گل كند زنگ صدایت؟ می شود آیا دوباره گل كند در این زمانه پا به پای زینب كبری، طنین خطبه هایت؟ من فرزدق نیستم اما دلم می خواست آقا شعرهایم را فقط یكبار می خواندم برایت تا تورا دارم، چه غم دارم عزیزآسمانی ! ای خوشا بی بال و بی پر، پركشیدن درهوایت |